Τα χειροποίητα φρέσκα ζυμαρικά της Alfresco Megreli παράγονται από σιμιγδάλι εξαιρετικής ποιότητας, με μηχανές που προσομοιάζουν το πλάσιμο στο χέρι σύμφωνα με τον παραδοσιακό ιταλικό τρόπο και δεν περιέχουν ενισχυτικά γεύσης ή χημικά πρόσθετα.

Είναι συσκευασμένα σε τροποποιημένη ατμόσφαιρα και για αυτό έχουν μεγάλο χρόνο ζωής στην συντήρηση του ψυγείου.

Βράζουν ταχύτατα και είναι έτοιμα σε 2 με 4 λεπτά ανάλογα με το σχήμα τους. Εκτός από τα κοφτά-κονά ζυμαρικά η ζύμη έχει διατηρήσει ανοιχτούς τους πόρους της με αποτέλεσμα την καλύτερη συνεργασία με τη σάλτσα που θα τα συνοδεύσει.

​Η συνταγή της ζύμης ακολουθείται αυστηρά με στόχο τη σταθερή ποιότητα που βασίζεται σε επιλεγμένες πρώτες ύλες για άριστο γευστικό και θρεπτικό αποτέλεσμα.

Είναι ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή σχήματα ζυμαρικών.

Οι πρώτες πέννες φτιάχτηκαν μόλις το 1865 σε ένα εργαστήριο φρέσκων ζυμαρικών κοντά στη Τζένοβα, στο χωριό San Martino d’Albaro. Εκεί ο Giovanni Battista Capurro έφτιαξε ένα καλούπι που έφτιαχνε στενούς σωλήνες από ζύμη και του έκοβε διαγώνια, δίνοντας τους το σχήμα της γραφίδας.

Συνήθως έχουν μήκος 5 εκατοστά και στην επιφάνειά τους έχουν ραβδώσεις για να συγκρατούν καλύτερα τη σάλτσα.

Οι πέννες ταιριάζουν με κάθε είδους σάλτσα. Το σχήμα τους θα αναδείξει θαυμάσια μια ωραία puttanesca αλλά και το μέγεθος τους υποστηρίζει κάθε δημιουργία ζυμαρικού στο φούρνο (al forno).

Το σχήμα του θυμίζει σωλήνα που κάποιος τον έχει λυγίσει.

Οι ραβδώσεις στην επιφάνια μπορεί να είναι λίγες ή πολλές , αλλά πάντα στριφογυριστές για να κρατάνε τη σάλτσα. Το μέγεθος ποικίλει και στο μήκος και στη διάμετρο.

Ζυμαρικό του νότου, το παντρεύουν με κόκκινες ή άσπρες σάλτσες ανάλογα με το μέγεθος που πάντα όμως έχουν σαν βάση την κρέμα γάλακτος.

Στα Ιταλικά σημαίνει τα κοχύλια, είναι ένα ζυμαρικό  πρωτοφτιάχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 με το όνομα  abissine. Γρήγορα όμως  καθιερώθηκε το conhiglie λόγω του ιδιαίτερου σχήματος του.

Θα τα βρούμε σε διάφορα μεγέθη μικρά μεσαία ή μεγάλα, πάντα να συνοδεύουν ψαρικά ή εν γένει θαλασσινά, όστρακα κα μαλάκια με ελαφριές σάλτσες.

Τα πολύ μεγάλα όμως κοχύλια γίνονται γεμιστά κυρίως με ιδιαίτερα κοκκινιστά κρεατικά. Αντίθετα τα μικρά αποτελούν το ζυμαρικό μιας κρύας σαλάτας με θαλασσινά.

Είναι λεπτά στριφτά ζυμαρικά περίπου πέντε εκατοστά μακριά.

Στο νότο τα φτιάχνουν στο σπίτι για αυτό και τα λένε σπιτικά.

Τα έφτιαχναν στο χέρι και όταν η νοικοκυρά θεωρούσε πως δεν τα πέτυχε στο στρίψιμο τους άλλαζε το όνομα και τα έλεγε strozzapreti.

Η ελληνική εκδοχή τους είναι το σκιουφιχτά που παραδοσιακά τα ζυμώνουν στη Κρήτη.

Τα σπαγγέτι είναι το πιο γνωστό είδος ζυμαρικών. Λέγεται ότι είναι το αρχαιότερο γνωστό σχήμα, και παρά τις επιταγές της μόδας για πιο κομψά ή ειδικά σχήματα, εξακολουθεί να είναι το νούμερο ένα σχήμα ζυμαρικών στο κόσμο.

Όλα τα μακριά ζυμαρικά που σέβονται τον εαυτό τους παράγονται από τον πλάστη όπως ανοίγεται το φύλλο κόβονται σε λουρίδες. Τα spaghetti όμως για να κοπούν σε λεπτές λουρίδες τα περνάμε από μια κατασκευή “με χορδές κιθάρας” απ’ όπου και παίρνουν το όνομά τους.

Τα πρώτα σχήματα ζυμαρικών έγιναν με τα χέρια και απλά εργαλεία. Τα fettuccine, τα οποία λέγεται ότι κατάγονται από τη Ρώμη, είναι παρασκευασμένα από επίπεδα φύλλα ζυμαρικών κομμένα σε σχήμα λεπτής κορδέλας.

Ταιριάζουν καλύτερα με πλούσιες και κρεμώδεις σάλτσες, σάλτσες όπως το τυρί, αλλά και το ελαιόλαδο, σάλτσες ντομάτας και το βούτυρο συνήθως σερβίρονται με αυτά. Ένα από τα πιο γνωστά πιάτα ζυμαρικών, fettuccine Alfredo, γίνεται με μια πλούσια σάλτσα που παρασκευάζεται με βούτυρο, κρέμα γάλακτος και τυρί Παρμεζάνα (Parmigiano).

Ταλιατέλες (από την ιταλική tagliare, που σημαίνει «να κόψει») είναι ένα παραδοσιακό είδος ζυμαρικών από την περιφέρεια της Emilia-Romagna.

Μια από τις πιο γνωστές μακαρονάδες στο κόσμο είναι η Tagliatelle Bolognese με ψιλοκομμένο κοκκινιστό μοσχαρίσιο κρέας. Δεν είναι όμως και η μοναδική σάλτσα που συνοδεύει τις tagliatelle. Μπορούμε εύκολα να τις συνδυάσουμε με κάθε εκδοχή σάλτσας ντομάτας και ιδιαίτερα με την arrabbiata.

Τα κλασικά φαρδιά ζυμαρικά με αυγό, περίπου 2 εκατοστά, προέρχονται αρχικά από την Τοσκάνη.

Έχουν ταυτιστεί με τα φρέσκα ζυμαρικά αφού αφήνουν μια μοναδική βελούδινη αίσθηση  στον ουρανίσκο, ανεξάρτητα από τη σάλτσα που  συνοδεύει. Κάθε σάλτσα όμως, με βάση το κυνήγι, κερδίζει πόντους όταν σερβίρεται με pappardelle.

Τα τορτελίνια είναι μικρά ζυμαρικά διπλωμένα και γεμιστά με τέσσερα τυριά.

Αποτελούν ένα από τα αγαπημένα σε όλο τον κόσμο πιάτα ζυμαρικών.

Μεγάλα, διπλωμένα, φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά, γεμιστά με ένα γευστικό μείγμα μοσχαρίσιου κρέατος ή τεσσάρων τυριών.
Το όνομά του προέρχεται από τον πληθυντικό αριθμό της ιταλικής λέξης «cappelletto» που σημαίνει καπελάκι.

Παραδοσιακά ιταλικά φρέσκα χειροποίητα “μαξιλαράκια” ζυμαρικών παραγεμισμένα με μια ποικιλία τεσσάρων τυριών

Τα ζυμαρικά αυτού του τύπου είναι τετράγωνα, με την γέμιση σφραγισμένη μεταξύ δύο ταινιών από λεπτή ζύμη.

Συνήθως σερβίρονται με σάλτσα βουτύρου, ελαιολάδου ή χρησιμοποιούνται σε διαφόρων ειδών σούπες.

Τα ζυμαρικά αυτού του τύπου είναι τετράγωνα, με την γέμιση από μανιτάρια -συνήθως porcini/βασιλομανίταρα– σφραγισμένη μεταξύ δύο ταινιών από λεπτή ζύμη.

Το gnocchi είναι μια ποικιλία ζυμαρικών που αποτελείται από διάφορα παχιά, μικρά και μαλακά ζυμαρικά που μπορούν να παρασκευαστούν από σιμιγδάλι, κανονικό αλεύρι σίτου, αυγό, τυρί, πατάτα, ψίχουλα, καλαμποκάλευρο ή παρόμοια συστατικά, και ενδεχομένως συμπεριλαμβανομένων αρωματικών ουσιών από βότανα, λαχανικά, κακάο ή δαμάσκηνα.

Τα gnocchi δημιουργήθηκαν από τη φαντασία των ναπολιτάνων τεχνιτών, οι οποίοι, αν και παρέμεναν πιστοί στην παράδοση των ζυμαρικών από σιμιγδάλι, εμπνεύστηκαν στη μορφή και μόνο από τα κλασικά νιόκι πατάτας.

Η καλύτερη σάλτσα για τα gnocchi είναι η σάλτσα ντομάτας: από την απλή σάλτσα με άρωμα βασιλικού μέχρι το πιο πλούσιο ραγού κρέατος.

Τα λαζάνια είναι ένας τύπος φαρδιών, επίπεδων ζυμαρικών, πιθανώς ένας από τους παλαιότερους τύπους ζυμαρικών. Τα lasagne, ή στον ενικό λαζάνια, είναι ένα ιταλικό πιάτο που αποτελείται από στοιβαγμένα στρώματα λεπτών επίπεδων ζυμαρικών που εναλλάσσονται με γεμίσματα όπως ragù και άλλα λαχανικά, τυρί, καρυκεύματα και μπαχαρικά όπως σκόρδο, ρίγανη και βασιλικός.

Παραδοσιακά, η ζύμη ήταν έτοιμη στη Νότια Ιταλία με σιμιγδάλι και νερό.

​Σήμερα στην Ιταλία, δεδομένου ότι το μόνο είδος του σιταριού που επιτρέπεται για τα ζυμαρικά είναι το σκληρό σιτάρι, λαζάνια γίνονται από σιμιγδάλι (από σκληρό σιτάρι) και αυγά.